2 maja. Dzień Flagi oraz Polonii i Polaków za Granicą

Dziś obchodzimy dwa święta: Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej oraz Dzień Polonii i Polaków za Granicą. Święto Flagi zostało ustanowione w roku 2004. Dzień Polonii i Polaków za Granicą to święto narodowe, ustanowione w 2002 roku. Według szacunków poza granicami kraju żyje blisko 20 mln Polaków i osób polskiego pochodzenia.
2 maja Polacy wspominają historię biało-czerwonych barw narodowych. Dzień Flagi RP ma popularyzować wiedzę o polskiej tożsamości i symbolach narodowych.
Dzień Polonii i Polaków za Granicą, obchodzony 2 maja, został ustanowiony przez Sejm RP w 2002 roku. Za tą inicjatywą stało uznanie „wielowiekowego dorobku i wkładu Polonii i Polaków za granicą w odzyskanie przez Polskę niepodległości, wierność oraz przywiązanie do polskości, a także pomoc Ojczyźnie w najtrudniejszych momentach”.
Pierwsze wzmianki o naszej fladze są zapisane w kronikach Galla Anonima z początków XII wieku, kiedy to w bitwie polsko-czeskiej pod wodzą Bolesława Krzywoustego (1086-1138) nasze oddziały odznaczały się chorągwiami, które były poświęcone świętemu Wojciechowi. Do roku 1295 flagi nie były jednolite. W 1295 r. kiedy to odbyła się koronacja Przemysła II, obraz flagi został ujednolicony na znak zjednoczenia ziem polskich.
Ówczesna flaga przedstawiała białego orła w koronie na czerwonym tle. Proces tworzenia flagi państwowej zakończył swą koronacją Władysław Łokietek w 1320 roku. Utrwalił on wizerunek orła białego, jako godło i flagę Państwa Polskiego wprowadzony przez Przemysła II. Pod symbolami narodowymi rycerstwo polskie walczyło w bitwie z Krzyżakami pod Płowcami, zakończonej polskim zwycięstwem. Chorągiew z orłem towarzyszyła wszystkim ważniejszym wydarzeniom w dziejach państwa pierwszych Jagiellonów.
Flaga i godło reprezentowały króla polskiego za granicą i na wszystkich podległych mu ziemiach. Na nią przysięgali książęta lenni podczas uroczystych hołdów „mocną i niezruszoną wiarę królowi i Koronie Polskiej”. Kiedy państwo polskie zniknęło z map świata na skutek rozbiorów (1795) Polacy zachowali tradycję, kulturę oraz symbole narodowe.
Pierwszym aktem prawnym regulującym kwestię barw narodowych była podjęta w 1831 r. uchwała połączonych izb sejmowych polskiego parlamentu z czasu powstania listopadowego ws. wprowadzenia kokardy narodowej.
11 listopada 1918 roku Polska odzyskała Niepodległość wraz z symbolami narodowymi. W dniu 01.08.1919 r. sejm uchwalił ustawę o godle i barwach Rzeczpospolitej Polskiej, które określały wygląd flag, chorągwi i sztandarów. Wtedy to doszło po raz pierwszy do rozdzielenia flagi i godła.
18 maja 1944 roku polska flaga powiewała na szczycie Monte Cassino, którą zatknęli żołnierze z pocztu dowódcy 3 kompanii 5 Batalionu Strzelców Karpackich.
Dnia 2 maja w 1945 polscy żołnierze biorący udział w szturmie na Berlin zdobywający umieścili biało-czerwoną flagę na Kolumnie Zwycięstwa oraz na Reichstagu w Berlinie.
5 maja 1945 roku 1 Dywizja Pancerna gen. Stanisława Maczka zdobyła niemiecki port marynarki wojennej Wihelmshaven. Ze strony polskiej kapitulację odebrał płk Antoni Grudziński. Gen. Maczek został wezwany do pobliskiego Bad Zwischenhahn, gdzie mieściła się kwatera dowodzenia 2. Korpusu. Tam był świadkiem podpisania aktu zakończenia walk na tym obszarze.
W zdobytym mieście i porcie zawieszono polskie flagi.