Bóbrka. Inauguracja obchodów Roku Ignacego Łukasiewicza – twórcy światowego przemysłu naftowego
-Ignacy Łukasiewicz uosabiał zarówno pracę organiczną, czyli myślenie o polskiej wspólnocie w sposób pozytywistyczny, ale również biło w nim serce polskiego romantyka – powiedział minister kultury i dziedzictwa narodowego prof. Piotr Gliński podczas briefingu prasowego w Muzeum Przemysłu Naftowego i Gazowniczego im. Ignacego Łukasiewicza. W przededniu 200. rocznicy urodzin twórcy światowego przemysłu naftowego zainaugurowano obchody Roku Ignacego Łukasiewicza.
Symboliczną datą narodzin przemysłu naftowego jest 31 lipca 1853 r., kiedy to po raz pierwszy publicznie zapalono lampy naftowe w szpitalu lwowskim na Łyczakowie. W Bóbrce naturalne wycieki ropy naftowej, nazywanej w XIX wieku olejem skalnym, odkryto w 1854 r. W tym czasie powstała tam kopalnia i rozpoczęła się eksploatacja przemysłowa. Pionierami przemysłu naftowego i jednocześnie założycielami kopalni byli: Ignacy Łukasiewicz – farmaceuta, Tytus Trzecieski – ziemianin oraz Karol Klobassa-Zrencki – właściciel wsi Bóbrka. Dzięki ich współpracy i zaangażowaniu powstało pierwsze na świecie wielowymiarowe przedsiębiorstwo naftowe.
Łukasiewicz zajął się całkowicie przeróbką ropy, uzyskując wyjątkowo dobre gatunki nafty, którymi zainteresowali się nimi światowi potentaci przemysłu naftowego. Produkty rafineryjne rozprowadzał w sklepach w Tarnowie, Krakowie i Warszawie. Osobiście zajmował się reklamowaniem produktów naftowych, biorąc udział w wystawach krajowych i międzynarodowych. Działalność przemysłową łączył z działalnością publiczną i społeczną.
Kopalnia w Bóbrce przetrwała zawieruchy wojenne i w latach 50. XX wieku przeżyła ponowne odrodzenie, kiedy to na południowym fałdzie antykliny odkryto nowe złoże ropy. Na terenie muzeum znajdują się nadal czynne szyby naftowe. 10 grudnia 2018 r. na uroczystej gali, zorganizowanej przez Kancelarię Prezydenta RP, Bóbrka – najstarsza kopalnia ropy naftowej, otrzymała tytuł Pomnika Historii.
Jan Boży Józef Ignacy Łukasiewicz urodził się 8 marca 1822 r. we wsi Zaduszniki (obecnie powiat mielecki, województwo podkarpackie) w zubożałej rodzinie szlacheckiej. W 1836 r. z powodu ciężkich warunków materialnych, w jakich znalazła się jego rodzina, rozpoczął pracę w aptece w Łańcucie, a później w Rzeszowie. Wstąpił tam do tajnej organizacji patriotycznej i pod zarzutem nielegalnej działalności skierowanej przeciwko zaborcy austriackiemu został aresztowany w 1846 r. Po wyjściu z więzienia w 1848 r. rozpoczął pracę w aptece „Pod Gwiazdą” Piotra Mikolascha we Lwowie. W latach 1850-1852 studiował farmację na Uniwersytetach w Krakowie i Wiedniu. Uzyskał tytuł magistra farmacji i wrócił do pracy w aptece Piotra Mikolascha, gdzie objął stanowisko prowizora.
W latach 1852-1853 Ignacy Łukasiewicz, wspólnie z Janem Zehem, prowadził na zapleczu apteki badania nad ropą naftową.Po oczyszczeniu tego płynu uzyskał naftę świetlną. 31 lipca 1853 r. w szpitalu na lwowskim Łyczakowie zapłonęły po raz pierwszy lampy naftowe, które wykonał blacharz lwowski Adam Bratkowski, według projektu Łukasiewicza.
Na przełomie lat 1853/54 Łukasiewicz opuścił Lwów i przeniósł się w pobliże terenów roponośnych – do Gorlic, gdzie dzierżawił aptekę. W 1854 r. wspólnie z Tytusem Trzecieskim założył pierwszą na świecie spółkę naftową, która zaczęła wydobywać i eksploatować ropę w Bóbrce k. Krosna. W 1856 r. na skutek uzyskania znaczących ilości ropy Łukasiewicz założył w Ulaszowicach pierwszą na ziemiach polskich destylarnię ropy naftowej.
Łukasiewicz wspierał finansowo ruchy narodowo-wyzwoleńcze, budował szkoły, kościoły, drogi i mosty. Stał na czele Krajowego Towarzystwa Naftowego. Na kopalni Bóbrka założył tzw. Kasę Bracką czyli system ubezpieczeń pracowników na kopalni.Za działalność charytatywną papież Pius IX w 1873 r. nadał mu tytuł Szambelana Papieskiego i odznaczył Orderem Św. Grzegorza.
Ignacy Łukasiewicz zmarł w Chorkówce 7 stycznia 1882 r. na zapalenie płuc i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Zręcinie.