Kanał Sueski i Sienkiewicza „W pustyni i w puszczy”
17 listopada 1869 r. otwarto Kanał Sueski. Kanał łączy ze sobą Morze Śródziemne z Morzem Czerwony. Jego długość wynosi 161 km, a szerokość waha się od 160 do 300 m. Jest on kanałem głębokowodnym, dostępnym dla statków morskich.
Budowa kanału trwała 10 lat. Średni czas przejścia statku przez kanał – 15 godzin. Co 10 km wybudowano zatoki dla mijających się statków. Dzięki wybudowaniu Kanału Sueskiego skrócono trasę żeglugową z Londynu do Bombaju w Indiach o około 7,5 tysiąca kilometrów. Średnia przepustowość kanału wynosi 60 statków na dobę.
Pierwsze próby przekopu kanału miały miejsce w 1799 roku. Na skutek złego pomiaru prace wówczas zaniechano. Do pomysły powrócono w połowie XIX wieku.
Na otwarciu 163 kilometrowej przeprawy obecni byli m.in. cesarz Franciszek Józef Habsburg i cesarzowa Eugenia z Francji. Wicekról Egiptu Ismail Pasza zamówił na uroczystość otwarcia kanału u Giuseppe Verdiego operę Aida.
W realizację i późniejsze utrzymanie tego wielkiego przedsięwzięcia zaangażowani byli również Polacy.
Chyba nie ma Polaka, który na hasło „Kanał Sueski” nie przypominałby sobie, iż temat ten był istotny dla rozwoju akcji powieści Sienkiewicza „W pustyni i w puszczy”. Panowie Tarkowski i Rowlinson byli pracownikami Kompanii Kanału Sueskiego i gdyby nie ich udział w przedsięwzięciu, to i Staś, i Nel nie przeżyliby przygód, które każdy z nas zna.
Jednym z najbardziej zasłużonych dla powstania Kanału Sueskiego Polaków był Stanisław Janicki. Ten urodzony w 1836 r. w Warszawie inżynier praktykował w młodości w Fabryce Machin Towarzystwa Żeglugi Parowej na Solcu, należącej do Banku Polskiego. Janicki pracował następnie jako inżynier we Francji i stamtąd został skierowany do prac przy budowie Kanału Sueskiego.
